XXI wiek - coś pięknego, dostęp do wszelkiej rozrywki i kultury mamy pod samym nosem. Ktoś by pomyślał; lepiej być nie może. A no jednak może, a świadczą o tym pozycje polecane w księgarniach.

Już od wejścia „krzyczą” na nas okładkowe hasła: „Sztuka porządkowania życia po szwedzu”, „Jak wygrać życie”, „Zero waste. Śmieć mniej, żyj lepiej”, „Sekrety urody Koreanek” bądź taki, bądź siaki. Tak rób, a tak nie. A może by tak zatrzymać tę falę wchodzenia z butami w czyjeś życie i po prostu być sobą? Dobrze od czasu do czasu poczytać coś, co może wnieść ulepszenia w nasze życie, ale wydaje mi się, że powinno się jednak sięgać do poradników i ich bujnych treści z dystansem. Równie dobrze i ja mogę wydać taki poradnik, ale kto da czytelnikowi gwarancję, że moja twórczość jest na tyle sumienna, abym mogła radzić innym jak mają żyć albo zmieniać nagle ich spojrzenia na świat i na samych siebie?

Dzisiejsze społeczeństwo do serca bierze sobie WSZYSTKO. Może i rozwinęliśmy się jeśli chodzi o naukę, ale po drodze zgubiliśmy swój d y s t a n s. To smutne widzieć jak każde słowa, czy to wypowiedziane osobiście, czy przelane na monitory naszych komputerów bombardują każdego, codziennie, nawet kilka razy. Te wszystkie akcje stop nienawiści, koncerty przeciwko niej. Teraz się obudziliśmy, bo przecież o „nienawiści” nikt wcześniej nie wiedział, istny hur dur! A może zamiast robić tyle szumu, spróbujemy odzyskać to co straciliśmy i zaczniemy podchodzić do życia z uśmiechem?

A no właśnie, uśmiech jako kolejny powód do krytyki. Śmiejesz się to albo coś brałeś, albo jesteś głupi, bo przecież nie możesz być po prostu szczęśliwy. A co dopiero jak codziennie taki jesteś, wstyd! Nie uśmiechasz się? Jesteś nadętym bucem, w życiu Ci nie wyszło i odbijasz to na innych, chodzący egoista. Bo przecież nie ma nic pośrodku, nie dogodzisz, przynajmniej nie wszystkim. Ale czy to jest powód, żeby kupować tony poradników typu jak być lubianym? Oglądać w internecie i telewizji monologi ludzi, którzy zrobią z Ciebie „wspaniałego” człowieka, którym tak naprawdę nie jesteś, nie byłeś i w głębi serca nie chcesz być, bo to nie jesteś prawdziwy TY? Także może zamiast bawić się w nauczanie innych, najpierw zajrzymy do własnego ogródka i zobaczmy jakie niesamowite okazy tam mamy, doceńmy je i o nie zadbajmy. SAMI.